تويت
اللهم صل علي محمد و ال محمد
قضاي روزه
س: آيا دادن پول يك مد طعام به فقير تا با آن غذائى براى خودش بخرد، كافى است؟
ج: اگر اطمينان داشته باشد كه فقير به وكالت از او طعام خريده و سپس آن را به عنوان كفاره قبول مىكند، اشكال ندارد.
س: اگر شخصى وكيل در غذا دادن به عده اى از مساكين شود، آيا مىتواند اجرت كار و پختن غذا را از اموالى كه به عنوان كفاره به او داده شده است، بردارد؟
ج: مطالبه اجرت كار و پخت غذا براى وى جايز است ولى نمىتواند آن را بابت كفاره حساب نمايد و يا از اموالى كه بايد به عنوان كفاره به فقرا داده شود بردارد.
س: زنى به علت بيمارى از روزه گرفتن معذور است و قادر بر قضا كردن آنها تا ماه رمضان سال آينده هم نيست در اين صورت آيا كفاره بر او واجب است يا بر شوهرش؟
ج: اگر افطار روزه ماه رمضان از جهت بيمارى و تأخير قضاى آن هم از جهت ادامه بيمارى بوده است براى هر روز يك مد طعام به عنوان فديه بر خود زن واجب است و چيزى بر عهده شوهرش نيست.
س: شخصى ده روز روزه بر عهده دارد و در روز بيستم شعبان شروع به روزه گرفتن مىكند، آيا در اين صورت مىتواند عمدا روزه خود را قبل يا بعد از زوال، افطار كند؟ و در صورتى كه قبل يا بعد از زوال افطار نمايد، چه مقدار كفاره دارد؟
ج: در فرض مذكور افطار عمدى براى او جايز نيست و اگر عمدا افطار كند، در صورتى كه قبل از زوال باشد، كفاره اى بر او واجب نيست و اگر بعد از زوال باشد، كفاره بر او واجب است كه عبارت است از غذا دادن به ده مسكين، و در صورت عدم تمكّن، واجب است سه روز روزه بگيرد.
س: زنى در دو سال متوالى در ماه مبارك رمضان حامله بوده و قدرت روزه گرفتن در آن ايام را نداشته است، ولى در حال حاضر توانائى روزه گرفتن را دارد، حكم او چيست؟ آيا كفاره جمع بر او واجب است يا فقط قضاى آن را بايد بجا آورد؟ تأخير او در قضاى روزه چه حكمى دارد؟
ج: اگر بر اثر عذر شرعى روزه ماه رمضان را نگرفته، فقط قضا بر او واجب است، و اگر عذر او در خوردن روزه خوف از ضرر روزه بر جنين يا كودكش بوده، بايد علاوه بر قضا، براى هر روز يك مد طعام به عنوان فديه بپردازد، و اگر قضا را بعد از ماه رمضان تا ماه رمضان سال بعد، بدون عذر شرعى به تأخير انداخته، فديه هم بر او واجب است يعنى بايد براى هر روز يك مد طعام به فقير بدهد.
س: آيا رعايت ترتيب بين قضا و كفاره، در كفاره روزه واجب است يا خير؟
ج: واجب نيست.
س: هجده روز روزه به علت مسافرت در ماه رمضان براى انجام مأموريت دينى بر عهده ام مىباشد، وظيفه من چيست؟ آيا قضاى آنها بر من واجب است؟
ج: قضاى روزه هاى ماه رمضان كه بر اثر مسافرت از شما فوت شده، واجب است.
س: اگر كسى براى گرفتن روزه قضاى ماه رمضان اجير شود و بعد از زوال افطار كند، آيا كفاره بر او واجب است يا خير؟
ج: كفاره بر او واجب نيست.
س: كسانى كه در ماه رمضان براى انجام وظيفه دينى در مسافرت هستند و به همين دليل نمىتوانند روزه بگيرند، اگر در حال حاضر بعد از چند سال تأخير، بخواهند روزه بگيرند، آيا پرداخت كفاره بر آنها واجب است؟
ج: اگر قضاى روزه ماه رمضان را به علت استمرار عذرى كه مانع روزه گرفتن است، تا ماه رمضان سال آينده به تأخير انداخته باشند، قضاى روزه هايى كه از آنان فوت شده كافى است، و واجب نيست براى هر روزى يك مد طعام فديه بدهند، هر چند احتياط در جمع بين قضا و فديه است. ولى اگر تأخير در قضاى روزه بخاطر سهل انگارى و بدون عذر باشد، جمع بين قضا و فديه بر آنها واجب است.
س: شخصى به مدت ده سال بر اثر جهل نماز نخوانده و روزه نگرفته است، فعلاً توبه نموده و به سوى خدا بازگشته و تصميم بر جبران آنها گرفته است ولى توانائى قضاى همه روزههاى فوت شده را ندارد و مالى هم كه با آن كفاره هايش را بپردازد، ندارد، آيا صحيح است كه فقط به استغفار اكتفا كند؟
ج: قضاى روزه هاى فوت شده در هيچ صورتى ساقط نمىشود، ولى نسبت به كفاره افطاره عمدى روزه ماه رمضان، چنانچه قدرت بر روزه دو ماه و يا اطعام شصت مسكين براى هر روز نداشته باشد، واجب است به هر مقدارى كه مىتواند به فقرا صدقه بدهد.
س: اگر شخصى بر اثر جهل به وجوب قضاى روزه تا قبل از ماه رمضان سال آينده قضاى روزه هايش را به تأخير اندازد، چه حكمى دارد؟
ج: فديه تأخير قضاى روزه تا ماه رمضان سال بعد، بر اثر جهل به وجوب آن ساقط نمىشود.
س: فردى كه به مدت صدو بيست روز روزه نگرفته چه وظيفه اى دارد؟ آيا بايد براى هر روز شصت روز روزه بگيرد؟ و آيا كفاره بر او واجب است؟
ج: قضاى آنچه از ماه رمضان از او فوت شده، بر او واجب است، و اگر افطار عمدى و بدون عذر شرعى باشد، علاوه بر قضا كفاره هر روز هم واجب است كه عبارت است از شصت روز روزه يا اطعام شصت فقير و يا دادن شصت مد طعام به شصت مسكين كه سهم هر كدام يك مدّ است.
س: تقريبا يك ماه روزه گرفته ام به اين نيت كه اگر روزهاى بر عهده ام باشد قضاى آن محسوب شود و اگر روزهاى بر عهده ام نيست به قصد قربت مطلق باشد، آيا اين يك ماه روزه به حساب روزه هاى قضائى كه بر ذمّه دارم محسوب مىشود؟
ج: اگر به نيت آنچه كه در زمان روزه گرفتن شرعا مأمور به آن بوده ايد، اعم از روزه قضايا مستحبى، روزه گرفته ايد و روزه قضا هم بر عهده شما باشد، به عنوان روزه قضا محسوب مىشود.
س: كسى كه نمىداند چه مقدار روزه قضا دارد و با فرض داشتن روزه قضا روزه مستحبى بگيرد، آيا اگر معتقد باشد كه روزه قضا ندارد، به عنوان روزه قضا محسوب مىشود؟
ج: روزه هائى را كه به نيت استحباب گرفته به جاى روزه قضايى كه بر عهده اش هست، محسوب نمىشود.
س: نظر شريف جنابعالى درباره شخصى كه بر اثر گرسنگى و تشنگى و جهل به مسئله، عمداً روزه اش را افطار كرده، چيست؟ آيا فقط قضا بر او واجب است يا اينكه كفاره هم بايد بدهد؟
ج: اگر جاهل مقصر باشد، بنابر احوط، علاوه بر قضا، كفاره هم بر او واجب است.
س: كسى كه در اوائل سن تكليف بر اثر ضعف و عدم توانائى، نتوانسته روزه بگيرد، آيا فقط قضا بر او واجب است يا قضا و كفاره با هم بر او واجب است؟
ج: اگر گرفتن روزه بر او حرجى نبوده و عمدا ً افطار كرده، علاوه بر قضا، كفاره نيز بر او واجب است.
س: كسى كه تعداد روزهائى كه روزه نگرفته و مقدار نمازهايى را كه نخوانده نمىداند، وظيفه اش چيست؟ و كسى هم كه نمىداند روزه اش را بر اثر عذر شرعى افطار كرده و يا عمدا ً آن را خورده است، چه حكمى دارد؟
ج: جايز است به قضاى آن مقدار از نماز و روزه هايش كه يقين به فوت آنها دارد، اكتفا نمايد، و در صورت شك در افطار عمدى كفاره واجب نيست.
س: اگر شخصى كه در ماه رمضان روزه دار است در يكى از روزها براى خوردن سحرى بيدار نشود و لذا نتواند روزه را تا غروب ادامه دهد و در وسط روز حادثه اى براى او اتفاق بيفتد و روزه را افطار كند، آيا يك كفاره بر او واجب است يا كفاره جمع؟
ج: اگر روزه را تا حدى ادامه دهد كه روزه بر اثر تشنگى و گرسنگى براى او حرجى شود و در نتيجه آن را افطار نمايد، فقط قضا بر او واجب است و كفارهاى ندارد.
س: اگر شك كنم در اينكه اقدام به گرفتن قضاى روزه هائى را كه بر عهده ام بوده، كرده ام يا خير تكليف من چيست؟
ج: اگر يقين به اشتغال قبلى ذمّه خود به قضاى روزه داريد، واجب است به مقدارى كه موجب يقين به انجام آن مىشود روزه قضاء بگيريد.
س: كسى كه هنگام بلوغ فقط يازده روز از ماه رمضان را روزه گرفته و يك روز را هم در موقع ظهر افطار كرده و در مجموع هجده روز روزه نگرفته است، و در مورد آن هجده روز نمىدانسته كه با ترك عمدى روزه كفاره بر او واجب است، چه حكمى دارد؟
ج: اگر روزه ماه رمضان را از روى عمد و بدون عذر شرعى افطار كرده، بايد علاوه بر قضا، كفاره هم بدهد اعم از اينكه هنگام خوردن روزه عالم به وجوب كفاره و يا جاهل به آن باشد.
س: اگر پزشك به بيمارى بگويد كه روزه براى شما ضرر داد و او هم روزه نگيرد، ولى بعد از چند سال بفهمد كه روزه براى وى ضرر نداشته و پزشك در تشخيص خود اشتباه كرده است، آيا قضا و كفاره بر او واجب است؟
ج: اگر از گفته پزشك متخصص و امين و يا از منشاء عقلائى ديگر، خوف از ضرر پيدا كند و روزه نگيرد، فقط قضا بر او واجب است.
قضاي روزه
س: آيا دادن پول يك مد طعام به فقير تا با آن غذائى براى خودش بخرد، كافى است؟
ج: اگر اطمينان داشته باشد كه فقير به وكالت از او طعام خريده و سپس آن را به عنوان كفاره قبول مىكند، اشكال ندارد.
س: اگر شخصى وكيل در غذا دادن به عده اى از مساكين شود، آيا مىتواند اجرت كار و پختن غذا را از اموالى كه به عنوان كفاره به او داده شده است، بردارد؟
ج: مطالبه اجرت كار و پخت غذا براى وى جايز است ولى نمىتواند آن را بابت كفاره حساب نمايد و يا از اموالى كه بايد به عنوان كفاره به فقرا داده شود بردارد.
س: زنى به علت بيمارى از روزه گرفتن معذور است و قادر بر قضا كردن آنها تا ماه رمضان سال آينده هم نيست در اين صورت آيا كفاره بر او واجب است يا بر شوهرش؟
ج: اگر افطار روزه ماه رمضان از جهت بيمارى و تأخير قضاى آن هم از جهت ادامه بيمارى بوده است براى هر روز يك مد طعام به عنوان فديه بر خود زن واجب است و چيزى بر عهده شوهرش نيست.
س: شخصى ده روز روزه بر عهده دارد و در روز بيستم شعبان شروع به روزه گرفتن مىكند، آيا در اين صورت مىتواند عمدا روزه خود را قبل يا بعد از زوال، افطار كند؟ و در صورتى كه قبل يا بعد از زوال افطار نمايد، چه مقدار كفاره دارد؟
ج: در فرض مذكور افطار عمدى براى او جايز نيست و اگر عمدا افطار كند، در صورتى كه قبل از زوال باشد، كفاره اى بر او واجب نيست و اگر بعد از زوال باشد، كفاره بر او واجب است كه عبارت است از غذا دادن به ده مسكين، و در صورت عدم تمكّن، واجب است سه روز روزه بگيرد.
س: زنى در دو سال متوالى در ماه مبارك رمضان حامله بوده و قدرت روزه گرفتن در آن ايام را نداشته است، ولى در حال حاضر توانائى روزه گرفتن را دارد، حكم او چيست؟ آيا كفاره جمع بر او واجب است يا فقط قضاى آن را بايد بجا آورد؟ تأخير او در قضاى روزه چه حكمى دارد؟
ج: اگر بر اثر عذر شرعى روزه ماه رمضان را نگرفته، فقط قضا بر او واجب است، و اگر عذر او در خوردن روزه خوف از ضرر روزه بر جنين يا كودكش بوده، بايد علاوه بر قضا، براى هر روز يك مد طعام به عنوان فديه بپردازد، و اگر قضا را بعد از ماه رمضان تا ماه رمضان سال بعد، بدون عذر شرعى به تأخير انداخته، فديه هم بر او واجب است يعنى بايد براى هر روز يك مد طعام به فقير بدهد.
س: آيا رعايت ترتيب بين قضا و كفاره، در كفاره روزه واجب است يا خير؟
ج: واجب نيست.
س: هجده روز روزه به علت مسافرت در ماه رمضان براى انجام مأموريت دينى بر عهده ام مىباشد، وظيفه من چيست؟ آيا قضاى آنها بر من واجب است؟
ج: قضاى روزه هاى ماه رمضان كه بر اثر مسافرت از شما فوت شده، واجب است.
س: اگر كسى براى گرفتن روزه قضاى ماه رمضان اجير شود و بعد از زوال افطار كند، آيا كفاره بر او واجب است يا خير؟
ج: كفاره بر او واجب نيست.
س: كسانى كه در ماه رمضان براى انجام وظيفه دينى در مسافرت هستند و به همين دليل نمىتوانند روزه بگيرند، اگر در حال حاضر بعد از چند سال تأخير، بخواهند روزه بگيرند، آيا پرداخت كفاره بر آنها واجب است؟
ج: اگر قضاى روزه ماه رمضان را به علت استمرار عذرى كه مانع روزه گرفتن است، تا ماه رمضان سال آينده به تأخير انداخته باشند، قضاى روزه هايى كه از آنان فوت شده كافى است، و واجب نيست براى هر روزى يك مد طعام فديه بدهند، هر چند احتياط در جمع بين قضا و فديه است. ولى اگر تأخير در قضاى روزه بخاطر سهل انگارى و بدون عذر باشد، جمع بين قضا و فديه بر آنها واجب است.
س: شخصى به مدت ده سال بر اثر جهل نماز نخوانده و روزه نگرفته است، فعلاً توبه نموده و به سوى خدا بازگشته و تصميم بر جبران آنها گرفته است ولى توانائى قضاى همه روزههاى فوت شده را ندارد و مالى هم كه با آن كفاره هايش را بپردازد، ندارد، آيا صحيح است كه فقط به استغفار اكتفا كند؟
ج: قضاى روزه هاى فوت شده در هيچ صورتى ساقط نمىشود، ولى نسبت به كفاره افطاره عمدى روزه ماه رمضان، چنانچه قدرت بر روزه دو ماه و يا اطعام شصت مسكين براى هر روز نداشته باشد، واجب است به هر مقدارى كه مىتواند به فقرا صدقه بدهد.
س: اگر شخصى بر اثر جهل به وجوب قضاى روزه تا قبل از ماه رمضان سال آينده قضاى روزه هايش را به تأخير اندازد، چه حكمى دارد؟
ج: فديه تأخير قضاى روزه تا ماه رمضان سال بعد، بر اثر جهل به وجوب آن ساقط نمىشود.
س: فردى كه به مدت صدو بيست روز روزه نگرفته چه وظيفه اى دارد؟ آيا بايد براى هر روز شصت روز روزه بگيرد؟ و آيا كفاره بر او واجب است؟
ج: قضاى آنچه از ماه رمضان از او فوت شده، بر او واجب است، و اگر افطار عمدى و بدون عذر شرعى باشد، علاوه بر قضا كفاره هر روز هم واجب است كه عبارت است از شصت روز روزه يا اطعام شصت فقير و يا دادن شصت مد طعام به شصت مسكين كه سهم هر كدام يك مدّ است.
س: تقريبا يك ماه روزه گرفته ام به اين نيت كه اگر روزهاى بر عهده ام باشد قضاى آن محسوب شود و اگر روزهاى بر عهده ام نيست به قصد قربت مطلق باشد، آيا اين يك ماه روزه به حساب روزه هاى قضائى كه بر ذمّه دارم محسوب مىشود؟
ج: اگر به نيت آنچه كه در زمان روزه گرفتن شرعا مأمور به آن بوده ايد، اعم از روزه قضايا مستحبى، روزه گرفته ايد و روزه قضا هم بر عهده شما باشد، به عنوان روزه قضا محسوب مىشود.
س: كسى كه نمىداند چه مقدار روزه قضا دارد و با فرض داشتن روزه قضا روزه مستحبى بگيرد، آيا اگر معتقد باشد كه روزه قضا ندارد، به عنوان روزه قضا محسوب مىشود؟
ج: روزه هائى را كه به نيت استحباب گرفته به جاى روزه قضايى كه بر عهده اش هست، محسوب نمىشود.
س: نظر شريف جنابعالى درباره شخصى كه بر اثر گرسنگى و تشنگى و جهل به مسئله، عمداً روزه اش را افطار كرده، چيست؟ آيا فقط قضا بر او واجب است يا اينكه كفاره هم بايد بدهد؟
ج: اگر جاهل مقصر باشد، بنابر احوط، علاوه بر قضا، كفاره هم بر او واجب است.
س: كسى كه در اوائل سن تكليف بر اثر ضعف و عدم توانائى، نتوانسته روزه بگيرد، آيا فقط قضا بر او واجب است يا قضا و كفاره با هم بر او واجب است؟
ج: اگر گرفتن روزه بر او حرجى نبوده و عمدا ً افطار كرده، علاوه بر قضا، كفاره نيز بر او واجب است.
س: كسى كه تعداد روزهائى كه روزه نگرفته و مقدار نمازهايى را كه نخوانده نمىداند، وظيفه اش چيست؟ و كسى هم كه نمىداند روزه اش را بر اثر عذر شرعى افطار كرده و يا عمدا ً آن را خورده است، چه حكمى دارد؟
ج: جايز است به قضاى آن مقدار از نماز و روزه هايش كه يقين به فوت آنها دارد، اكتفا نمايد، و در صورت شك در افطار عمدى كفاره واجب نيست.
س: اگر شخصى كه در ماه رمضان روزه دار است در يكى از روزها براى خوردن سحرى بيدار نشود و لذا نتواند روزه را تا غروب ادامه دهد و در وسط روز حادثه اى براى او اتفاق بيفتد و روزه را افطار كند، آيا يك كفاره بر او واجب است يا كفاره جمع؟
ج: اگر روزه را تا حدى ادامه دهد كه روزه بر اثر تشنگى و گرسنگى براى او حرجى شود و در نتيجه آن را افطار نمايد، فقط قضا بر او واجب است و كفارهاى ندارد.
س: اگر شك كنم در اينكه اقدام به گرفتن قضاى روزه هائى را كه بر عهده ام بوده، كرده ام يا خير تكليف من چيست؟
ج: اگر يقين به اشتغال قبلى ذمّه خود به قضاى روزه داريد، واجب است به مقدارى كه موجب يقين به انجام آن مىشود روزه قضاء بگيريد.
س: كسى كه هنگام بلوغ فقط يازده روز از ماه رمضان را روزه گرفته و يك روز را هم در موقع ظهر افطار كرده و در مجموع هجده روز روزه نگرفته است، و در مورد آن هجده روز نمىدانسته كه با ترك عمدى روزه كفاره بر او واجب است، چه حكمى دارد؟
ج: اگر روزه ماه رمضان را از روى عمد و بدون عذر شرعى افطار كرده، بايد علاوه بر قضا، كفاره هم بدهد اعم از اينكه هنگام خوردن روزه عالم به وجوب كفاره و يا جاهل به آن باشد.
س: اگر پزشك به بيمارى بگويد كه روزه براى شما ضرر داد و او هم روزه نگيرد، ولى بعد از چند سال بفهمد كه روزه براى وى ضرر نداشته و پزشك در تشخيص خود اشتباه كرده است، آيا قضا و كفاره بر او واجب است؟
ج: اگر از گفته پزشك متخصص و امين و يا از منشاء عقلائى ديگر، خوف از ضرر پيدا كند و روزه نگيرد، فقط قضا بر او واجب است.