تويت
ميلاد با سعادت امام حسن مجتبى عليه السلام
بسمه تعالى
السلام عليكم ورحمة الله وبركاته
ميلاد با سعادت امام حسن مجتبى عليه السلام
برشما همه مبارك باد
فرا رسيدن ميلاد با سعادت و فرخنده سبط اكبر پيامبر اسلام (صلى الله عليه وآله) و فرزند اميرمؤمنان و فاطمه زهرا (عليهما السلام) حضرت امام حسن مجتبى (عليهالسلام) امام دوم شيعيان را به تمامى دوستداران اهل بيت تبريك عرض نموده اميدواريمخداوند در دنيا زيارت مرقد مطهر آن حضرت و در آخرت شفاعت اين امام بزرگوار را نصيبهمه ما بفرمايد، به همين مناسبت مقاله اى كوتاه در فضائل و مناقب و شرح حال آن امامعزيز تقديم دوستداران آن حضرت مى شود به اميد آنكه مقبول آستان مقدسش واقع شود.
به عقيده فرقه محقّه شيعه امام معصوم و واجب الاطاعه بعد از اميرمؤمنان على (عليه السلام) فرزند بزرگوار ايشان يعنى امام حسن مجتبى است.
نسب امام مجتبى:
جدّ بزرگوار ايشان پيامبر خاتم حضرت محمّد مصطفى، وجدّه اش خديجه كبرى از طرف مادر، و جدّ و جدّه پدرى آن حضرت جناب ابوطالب (عليهالسلام) و فاطمه بنت اسد مى باشند. پدر آن امام والامقام اميرمؤمنان على (عليهالسلام) و مادر ايشان سيّده زنان عالم فاطمه زهرا (عليها السلام) است.
تاريخ ولادت:
ولادت ايشان در شهر مدينه در تاريخ سوم هجرت در شب ماه نيمهمبارك رمضان واقع شده است. كنيه آن بزرگوار «ابومحمّد» است عدّه زيادى از ناقلانتاريخ و اخبار نقل كرده اند كه در روز هفتم ولادت ايشان مادرش فاطمه زهرا (عليهاالسلام)اين نوزاد مبارك را در پارچه اى از ابريشم بهشتى كه جبرئيل براى پيامبرآورده بود پيچيد و به حضور رسول گرامى اسلام آورد، آن حضرت نام او را «حسن» گذاشت وگوسفندى براى او عقيقه كرد.
خصوصيات و مدت عمر آن حضرت:
نقل كرده اند كه امام مجتبى (عليه السلام) شبيه ترين مردم به رسول خدا، از نظر اخلاق، رفتار و بزرگى بود، و اين مطلب را عدّهزيادى نقل كرده اند كه انس بن مالك گفت: هيچ كس شبيه تر به پيامبر از امام حسن (عليه السلام) نبود.
و باز روايت شده است كه: در مرض آخرين پيامبر (صلىالله عليه وآله) كه آن حضرت با همان مرض از دنيا رحلت فرمودند فاطمه زهرا (عليهاالسلام)نزد آن حضرت آمد و گفت: اى پيامبر خدا اين دو فرزند من يعنى حسن و حسين راچيزى از ارث عنايت فرما! آن بزرگوار فرمود: امّا حسن براى اوست شكوه و بزرگى وسيادت من، و امّا حسين از من كرم و شجاعت را به ارث برده است. آن حضرت هفت سال وچند ماه در زمان پيامبر اكرم (صلى الله عليه وآله) زندگانى كرد، و به نقلى هشت سال،و سى سال در زمان اميرمؤمنان و بعد از آن حضرت نيز نه يا ده سال. بنابراين در مقدارعمر با بركت آن حضرت اختلاف است، و بين چهل و شش تا چهل و هشت سال نقلكرده اند.
امامت امام مجتبى:
يكى از سياه ترين دوران هاى تاريخ زمان سلطه معاويه اينموجود جنايتكار بر خلافت اسلامى بود، در زمان اميرمؤمنان با طغيان و سركشى و زور وفريب بر مردم شام حكومت مى كرد، و به بهانه هاى مختلف عليه حكومت حضرت على (عليهالسلام)جنگ هاى خونينى به راه انداخت، او فردى بود كه در واقع اعتقادى به اسلامنداشت، و اين مطلب را مى توان از سير و حركت او در زمان حكومتش و از لابلاى تاريخبه خوبى استفاده كرد. چنين زمانى، و با چنين جرثومه فسادى كه بر جامعه حكومتمى كرد، و دنياى اسلام را به آشوب كشيده بود در حقيقت ضربه مهلكى بر شجره طيبه دينخورده بود، آغاز امامت امام مجتبى (عليه السلام) در چنين زمانى بود.
يكطرف معاويه بود با لشگرى جرّار و سير از سيم و زر و لقمه هاى حرام كه با حكومتظالمانه معاويه جمع شده بود، و يك طرف امام مجتبى (عليه السلام) با افرادى سست عنصركه زود فريب دشمن را مى خوردند و به اردوى او مى پيوستند، كه تاريخ آن زمان را اگرمطالعه كنيم به خوبى خواهيم يافت كه آن بزرگوار چه رنج و محنتى را نه از دشمن بلكهاز اين دوستان نالايق متحمل شدند.
در چنين شرائطى تمامى ارزش ها رنگمى بازد، امامى كه پيامبر (صلى الله عليه وآله) در وصف او فرموده است: كه يكى ازجوانان اهل بهشت است، و يا فرموده است: او امام است قيام كند، يا آنكه در خانهبنشيند، امامى كه فرزند على و فاطمه است، امامى كه جدّ او به عنوان خاتم پيامبراندين و آداب الهى را به آنان آموخته است، و خلاصه همه ارزشها رنگ مى بازد و روز بهروز لشگر امام مجتبى (عليه السلام) رو به ضعف و سستى مى رود، و اردوى خبيث معاويهمحكم تر و استوارتر مى شود. و اين هم از مظلوميّت امامان شيعه است كه اطرافيان آنهادر اثر هواى نفس و رغبت به دنيا، اطراف ولىّ خدا را خالى كنند و خود را در دامانحاكمان ستمگر و دنياى آلوده آنان بيافكنند.
در همين دوران بود كه اماممجتبى (عليه السلام) چندين بار افراد لشگر خود را به جنگ با معاويه كه خطر بزرگىبراى اسلام محسوب مى شد دعوت نمود، لكن آنان با سستى و خمودگى، و فرار فرماندهانفريب خورده جواب آن بزرگوار را دادند.
با چنين شرائطى و براى حفظ اسلامامام مجتبى (عليه السلام) به ظاهر با معاويه صلح نمود، يعنى كارى كه موجب بقاى دينخدا، و رفع فتنه از بين مسلمانان شود، همان كارى را كرد كه اول مظلوم عالم يعنىاميرمؤمنان (عليه السلام) در مدّت بيست و پنج سال خانه نشينى انجام داد، و اينخانواده خدايا چقدر مظلومند، و اين سلاح مظلوميّت چه سلاح برّنده اى است، و اينچراغ مصلحت چه نورانى است، و اين درياى سكوت چه آب زلال و گوارائى دارد، و اين كشتىآرام چگونه افراد حيران را با تمام آنچه اندوخته اند به ساحل نجات مى رساند، آرىصلح امام مجتبى مسلمانان و اسلام را از شر انسان شرورى مثل معاويه در امان نگاهداشت، و فرمايش پيامبر اسلام كه فرمود: اين دو يعنى حسن و حسين امامند، چه در خانهبنشينند و چه قيام كنند اشاره به همين حركت، و يا به تعبيرى همين سكوت و صبربود.
به هر حال گرچه معاويه به مواد عهدنامه اى كه خود امضاء كرده بودعمل نكرد و يزيد را بعد از خود به عنوان خليفه معرفى كرد، و سائر مواد عهدنامه راهم زير پاى گذاشت لكن اگر كسى به تاريخ و شرائط آن روز مراجعه كند درمى يابد كه كارامام (عليه السلام) بهترين كار بود، براى نمونه خلاصه يكى از قضايا را كه مرحوممجلسى(قدس سره) در جلد 44 بحارالانوار آوردهذكر مى كنيم.
ايشان از حارث همدانى نقل مى كند كه زمانى كه على (عليهالسلام) از دنيا رفت، مردم نزد امام حسن (عليه السلام) آمدند و گفتند: تو جانشينپدرت و وصى او هستى، و ما گوش به فرمان و مطيع تو هستيم، هر چه دستور دهى انجاممى دهيم.
آن بزرگوار فرمود: دروغ مى گويئد، به خدا قسم شما براى بهتر ازمن (على (عليه السلام)) وفا نكرديد، چگونه به من وفادار خواهيد بود؟ و من با آنكهبه شما اطمينان ندارم چگونه حرف شما را باور كنم؟ اگر واقعاً راست مى گوئيد وعده منو شما اردوگاه مدائن باشد، آنجا جمع شويد تا من بيايم.
پس آن حضرت سوارشده و به راه افتاد و افرادى كه مى خواستند دنبال آن حضرت رفتند، لكن عدّه زيادىحاضر به رفتن نشدند و تخلف كردند، و به آنچه خود گفته بودند عمل نكردند، و همانبىوفائى كه در حق اميرالمؤمنين (عليه السلام) نشان داده بودند اينجا نيز انجامدادند.
پس آن حضرت خطابه اى ايراد كرد و فرمود: شما مرا فريب داديد،همانطور كه پيش از من پدرم را فريب داديد، شما در ركاب كدام امام بعد از من خواهيدجنگيد؟ آيا با كافر و ظالمى كه ايمان به خداوند ندارد، و به رسول او هرگز مؤمن نشدهاست، و اگر او و بنى اميه اظهار ايمان كردند تنها به خاطر ترس از شمشير مسلمانانبود، و سپس كلام پيامبر اكرم (صلى الله عليه وآله) را نقل فرمود كه آن حضرتفرمودند: «اگر از بنى اميّه جز يك پيرزن بى دندان باقى نماند، دين خدا را به كج راهه خواهد برد».
سپس مرحوم مجلسى اعزام نيرو از طرف آن حضرت و فريب دادنمعاويه فرماندهان را نقل مى كند كه اين مقاله كوتاه گنجايش ذكر آنها راندارد.
بعض مناقب و فضائل آن حضرت:
يك قسمت از مكارم و فضائل آن حضرت چيزهائى است كه مربوط به ايشان و امام حسين(عليه السلام) است كه رواياتى است در فضيلت اين دو بزرگوار كه سنّى و شيعه در كتبخود از پيامبر گرامى اسلام نقل كرده اند، ما به جهت رعايت اختصار از آنها مى گذريم،تنها به اين مطلب اشاره مى كنيم كه نبى رحمت پيامبر اكرم (صلى الله عليه وآله) آنچنان درباره فضائل و مناقب اين دو بزرگوار قولا و عملا رفتار كرده بودند كه باتمام بغض و عناد و انگيزه براى پنهان كردن اين فضائل و اين محبّت هاى پيامبر نسبتبه آنها هنوز حتى كتب اهل سنّت مملوّ از اين قضايا است.
امّا آنچه بهحضرت امام مجتبى (عليه السلام) اختصاص دارد نيز بيش از آن است كه بتوان با يك مقالهكوتاه حقّ آن را ادا كرد، لكن در حد توان چند مورد را به نقل مرحوممجلسى(قدس سره) مى آوريم.
ـ ايشاندر جلد 43، صحفه 331 از امام صادق (عليه السلام) و ايشان از پدرشان امام محمّد باقر (عليه السلام) نقل مى كند كه آن حضرت فرمود:
امام حسن عابدترين وزاهدترين و با فضيلت ترين فرد زمانه خويش بود، هر زمان براى حج مى رفت پياده واحياناً با پاى برهنه مى رفت، هر زمان ياد مرگ و قبر مى افتاد مى گريست، وقتى حشردر قيامت و عبور از صراط را ياد مى كرد، و وقتى ياد مى كرد كه اعمال انسان روزى برخداوند عرضه مى شود ناله اى مى كشيد و بى هوش مى شد، و زمانى كه به نماز مى ايستادتمام اركان بدنش مى لرزيد، و از خداوند بهشت را مى طلبيد، و از آتش به او پناهمى برد.
هر وقت در قرآن به آيه اى مى رسيد كه با «يا أيّها الّذين آمنوا» شروع شده بود مى گفت: «لبّيك اللّهمّ لبّيك» هيچ وقت او را در هيچ حالى نديدند مگرآنكه ذكر خداوند مى گفت، و راستگوترين مردم و خوش بيان ترين آنها بود.
ـسخاوت آن حضرت به قدرى بود كه سه بار اموال خود را با فقراء تقسيم كرد، يعنى نصفاموال خود را به فقراء بخشيد.
ـ بزرگى آن حضرت در نظر مردم به حدّى بودكه در مناقب از محمّد بن اسحاق نقل كرده است كه در كتاب خويش نوشته: هيچ كس در مقامو شرف بعد از رسول خدا به آن درجه نرسيد كه حسن بن على(عليهما السلام) رسيد، بيرون خانه آن حضرت براى آن بزرگوارمسندى مى گذاشتند، وقتى ايشان بيرون مى آمد راه بندان مى شد. سپس مى افزايد در راهمكه او را ديدم كه پياده به حج مى رفت، هيچ كس از خلق خدا آن حضرت را نديد مگر آنكهبه احترام ايشان پياده شد و با آن حضرت همراه مى شد. حتى سعد بن أبى وقّاص از مركبخود پياده و با آن بزرگوار پياده راه مى پيمود.
ـ از خصوصيات بارز آنحضرت مسأله حلم و بردبارى آن بزرگوار است و ما به اشاره بيان مى كنيم كه نقلكرده اند شخصى از اهل شام به آن حضرت دشنام داد، امام مجتبى (عليه السلام) به اوگفتند: اگر غريبى ما خانه اى براى پذيرائى داريم، اگر لباس مى خواهى تو رامى پوشانيم، اگر گرسنه اى تو را سير مى كنيم، اگر ... تا آنجا كه آن شخص به گريهافتاد و گفت: خداوند بهتر مى داند كه نبوّت و رسالت خود را در كدام خاندان قراردهد.
در پايان از خداوند متعال خواستاريم كه ما را از شيعيان خالص اينبزرگواران قرار دهد.
السلام عليكم ورحمة الله وبركاته
ميلاد با سعادت امام حسن مجتبى عليه السلام
برشما همه مبارك باد
فرا رسيدن ميلاد با سعادت و فرخنده سبط اكبر پيامبر اسلام (صلى الله عليه وآله) و فرزند اميرمؤمنان و فاطمه زهرا (عليهما السلام) حضرت امام حسن مجتبى (عليهالسلام) امام دوم شيعيان را به تمامى دوستداران اهل بيت تبريك عرض نموده اميدواريمخداوند در دنيا زيارت مرقد مطهر آن حضرت و در آخرت شفاعت اين امام بزرگوار را نصيبهمه ما بفرمايد، به همين مناسبت مقاله اى كوتاه در فضائل و مناقب و شرح حال آن امامعزيز تقديم دوستداران آن حضرت مى شود به اميد آنكه مقبول آستان مقدسش واقع شود.
به عقيده فرقه محقّه شيعه امام معصوم و واجب الاطاعه بعد از اميرمؤمنان على (عليه السلام) فرزند بزرگوار ايشان يعنى امام حسن مجتبى است.
نسب امام مجتبى:
جدّ بزرگوار ايشان پيامبر خاتم حضرت محمّد مصطفى، وجدّه اش خديجه كبرى از طرف مادر، و جدّ و جدّه پدرى آن حضرت جناب ابوطالب (عليهالسلام) و فاطمه بنت اسد مى باشند. پدر آن امام والامقام اميرمؤمنان على (عليهالسلام) و مادر ايشان سيّده زنان عالم فاطمه زهرا (عليها السلام) است.
تاريخ ولادت:
ولادت ايشان در شهر مدينه در تاريخ سوم هجرت در شب ماه نيمهمبارك رمضان واقع شده است. كنيه آن بزرگوار «ابومحمّد» است عدّه زيادى از ناقلانتاريخ و اخبار نقل كرده اند كه در روز هفتم ولادت ايشان مادرش فاطمه زهرا (عليهاالسلام)اين نوزاد مبارك را در پارچه اى از ابريشم بهشتى كه جبرئيل براى پيامبرآورده بود پيچيد و به حضور رسول گرامى اسلام آورد، آن حضرت نام او را «حسن» گذاشت وگوسفندى براى او عقيقه كرد.
خصوصيات و مدت عمر آن حضرت:
نقل كرده اند كه امام مجتبى (عليه السلام) شبيه ترين مردم به رسول خدا، از نظر اخلاق، رفتار و بزرگى بود، و اين مطلب را عدّهزيادى نقل كرده اند كه انس بن مالك گفت: هيچ كس شبيه تر به پيامبر از امام حسن (عليه السلام) نبود.
و باز روايت شده است كه: در مرض آخرين پيامبر (صلىالله عليه وآله) كه آن حضرت با همان مرض از دنيا رحلت فرمودند فاطمه زهرا (عليهاالسلام)نزد آن حضرت آمد و گفت: اى پيامبر خدا اين دو فرزند من يعنى حسن و حسين راچيزى از ارث عنايت فرما! آن بزرگوار فرمود: امّا حسن براى اوست شكوه و بزرگى وسيادت من، و امّا حسين از من كرم و شجاعت را به ارث برده است. آن حضرت هفت سال وچند ماه در زمان پيامبر اكرم (صلى الله عليه وآله) زندگانى كرد، و به نقلى هشت سال،و سى سال در زمان اميرمؤمنان و بعد از آن حضرت نيز نه يا ده سال. بنابراين در مقدارعمر با بركت آن حضرت اختلاف است، و بين چهل و شش تا چهل و هشت سال نقلكرده اند.
امامت امام مجتبى:
يكى از سياه ترين دوران هاى تاريخ زمان سلطه معاويه اينموجود جنايتكار بر خلافت اسلامى بود، در زمان اميرمؤمنان با طغيان و سركشى و زور وفريب بر مردم شام حكومت مى كرد، و به بهانه هاى مختلف عليه حكومت حضرت على (عليهالسلام)جنگ هاى خونينى به راه انداخت، او فردى بود كه در واقع اعتقادى به اسلامنداشت، و اين مطلب را مى توان از سير و حركت او در زمان حكومتش و از لابلاى تاريخبه خوبى استفاده كرد. چنين زمانى، و با چنين جرثومه فسادى كه بر جامعه حكومتمى كرد، و دنياى اسلام را به آشوب كشيده بود در حقيقت ضربه مهلكى بر شجره طيبه دينخورده بود، آغاز امامت امام مجتبى (عليه السلام) در چنين زمانى بود.
يكطرف معاويه بود با لشگرى جرّار و سير از سيم و زر و لقمه هاى حرام كه با حكومتظالمانه معاويه جمع شده بود، و يك طرف امام مجتبى (عليه السلام) با افرادى سست عنصركه زود فريب دشمن را مى خوردند و به اردوى او مى پيوستند، كه تاريخ آن زمان را اگرمطالعه كنيم به خوبى خواهيم يافت كه آن بزرگوار چه رنج و محنتى را نه از دشمن بلكهاز اين دوستان نالايق متحمل شدند.
در چنين شرائطى تمامى ارزش ها رنگمى بازد، امامى كه پيامبر (صلى الله عليه وآله) در وصف او فرموده است: كه يكى ازجوانان اهل بهشت است، و يا فرموده است: او امام است قيام كند، يا آنكه در خانهبنشيند، امامى كه فرزند على و فاطمه است، امامى كه جدّ او به عنوان خاتم پيامبراندين و آداب الهى را به آنان آموخته است، و خلاصه همه ارزشها رنگ مى بازد و روز بهروز لشگر امام مجتبى (عليه السلام) رو به ضعف و سستى مى رود، و اردوى خبيث معاويهمحكم تر و استوارتر مى شود. و اين هم از مظلوميّت امامان شيعه است كه اطرافيان آنهادر اثر هواى نفس و رغبت به دنيا، اطراف ولىّ خدا را خالى كنند و خود را در دامانحاكمان ستمگر و دنياى آلوده آنان بيافكنند.
در همين دوران بود كه اماممجتبى (عليه السلام) چندين بار افراد لشگر خود را به جنگ با معاويه كه خطر بزرگىبراى اسلام محسوب مى شد دعوت نمود، لكن آنان با سستى و خمودگى، و فرار فرماندهانفريب خورده جواب آن بزرگوار را دادند.
با چنين شرائطى و براى حفظ اسلامامام مجتبى (عليه السلام) به ظاهر با معاويه صلح نمود، يعنى كارى كه موجب بقاى دينخدا، و رفع فتنه از بين مسلمانان شود، همان كارى را كرد كه اول مظلوم عالم يعنىاميرمؤمنان (عليه السلام) در مدّت بيست و پنج سال خانه نشينى انجام داد، و اينخانواده خدايا چقدر مظلومند، و اين سلاح مظلوميّت چه سلاح برّنده اى است، و اينچراغ مصلحت چه نورانى است، و اين درياى سكوت چه آب زلال و گوارائى دارد، و اين كشتىآرام چگونه افراد حيران را با تمام آنچه اندوخته اند به ساحل نجات مى رساند، آرىصلح امام مجتبى مسلمانان و اسلام را از شر انسان شرورى مثل معاويه در امان نگاهداشت، و فرمايش پيامبر اسلام كه فرمود: اين دو يعنى حسن و حسين امامند، چه در خانهبنشينند و چه قيام كنند اشاره به همين حركت، و يا به تعبيرى همين سكوت و صبربود.
به هر حال گرچه معاويه به مواد عهدنامه اى كه خود امضاء كرده بودعمل نكرد و يزيد را بعد از خود به عنوان خليفه معرفى كرد، و سائر مواد عهدنامه راهم زير پاى گذاشت لكن اگر كسى به تاريخ و شرائط آن روز مراجعه كند درمى يابد كه كارامام (عليه السلام) بهترين كار بود، براى نمونه خلاصه يكى از قضايا را كه مرحوممجلسى(قدس سره) در جلد 44 بحارالانوار آوردهذكر مى كنيم.
ايشان از حارث همدانى نقل مى كند كه زمانى كه على (عليهالسلام) از دنيا رفت، مردم نزد امام حسن (عليه السلام) آمدند و گفتند: تو جانشينپدرت و وصى او هستى، و ما گوش به فرمان و مطيع تو هستيم، هر چه دستور دهى انجاممى دهيم.
آن بزرگوار فرمود: دروغ مى گويئد، به خدا قسم شما براى بهتر ازمن (على (عليه السلام)) وفا نكرديد، چگونه به من وفادار خواهيد بود؟ و من با آنكهبه شما اطمينان ندارم چگونه حرف شما را باور كنم؟ اگر واقعاً راست مى گوئيد وعده منو شما اردوگاه مدائن باشد، آنجا جمع شويد تا من بيايم.
پس آن حضرت سوارشده و به راه افتاد و افرادى كه مى خواستند دنبال آن حضرت رفتند، لكن عدّه زيادىحاضر به رفتن نشدند و تخلف كردند، و به آنچه خود گفته بودند عمل نكردند، و همانبىوفائى كه در حق اميرالمؤمنين (عليه السلام) نشان داده بودند اينجا نيز انجامدادند.
پس آن حضرت خطابه اى ايراد كرد و فرمود: شما مرا فريب داديد،همانطور كه پيش از من پدرم را فريب داديد، شما در ركاب كدام امام بعد از من خواهيدجنگيد؟ آيا با كافر و ظالمى كه ايمان به خداوند ندارد، و به رسول او هرگز مؤمن نشدهاست، و اگر او و بنى اميه اظهار ايمان كردند تنها به خاطر ترس از شمشير مسلمانانبود، و سپس كلام پيامبر اكرم (صلى الله عليه وآله) را نقل فرمود كه آن حضرتفرمودند: «اگر از بنى اميّه جز يك پيرزن بى دندان باقى نماند، دين خدا را به كج راهه خواهد برد».
سپس مرحوم مجلسى اعزام نيرو از طرف آن حضرت و فريب دادنمعاويه فرماندهان را نقل مى كند كه اين مقاله كوتاه گنجايش ذكر آنها راندارد.
بعض مناقب و فضائل آن حضرت:
يك قسمت از مكارم و فضائل آن حضرت چيزهائى است كه مربوط به ايشان و امام حسين(عليه السلام) است كه رواياتى است در فضيلت اين دو بزرگوار كه سنّى و شيعه در كتبخود از پيامبر گرامى اسلام نقل كرده اند، ما به جهت رعايت اختصار از آنها مى گذريم،تنها به اين مطلب اشاره مى كنيم كه نبى رحمت پيامبر اكرم (صلى الله عليه وآله) آنچنان درباره فضائل و مناقب اين دو بزرگوار قولا و عملا رفتار كرده بودند كه باتمام بغض و عناد و انگيزه براى پنهان كردن اين فضائل و اين محبّت هاى پيامبر نسبتبه آنها هنوز حتى كتب اهل سنّت مملوّ از اين قضايا است.
امّا آنچه بهحضرت امام مجتبى (عليه السلام) اختصاص دارد نيز بيش از آن است كه بتوان با يك مقالهكوتاه حقّ آن را ادا كرد، لكن در حد توان چند مورد را به نقل مرحوممجلسى(قدس سره) مى آوريم.
ـ ايشاندر جلد 43، صحفه 331 از امام صادق (عليه السلام) و ايشان از پدرشان امام محمّد باقر (عليه السلام) نقل مى كند كه آن حضرت فرمود:
امام حسن عابدترين وزاهدترين و با فضيلت ترين فرد زمانه خويش بود، هر زمان براى حج مى رفت پياده واحياناً با پاى برهنه مى رفت، هر زمان ياد مرگ و قبر مى افتاد مى گريست، وقتى حشردر قيامت و عبور از صراط را ياد مى كرد، و وقتى ياد مى كرد كه اعمال انسان روزى برخداوند عرضه مى شود ناله اى مى كشيد و بى هوش مى شد، و زمانى كه به نماز مى ايستادتمام اركان بدنش مى لرزيد، و از خداوند بهشت را مى طلبيد، و از آتش به او پناهمى برد.
هر وقت در قرآن به آيه اى مى رسيد كه با «يا أيّها الّذين آمنوا» شروع شده بود مى گفت: «لبّيك اللّهمّ لبّيك» هيچ وقت او را در هيچ حالى نديدند مگرآنكه ذكر خداوند مى گفت، و راستگوترين مردم و خوش بيان ترين آنها بود.
ـسخاوت آن حضرت به قدرى بود كه سه بار اموال خود را با فقراء تقسيم كرد، يعنى نصفاموال خود را به فقراء بخشيد.
ـ بزرگى آن حضرت در نظر مردم به حدّى بودكه در مناقب از محمّد بن اسحاق نقل كرده است كه در كتاب خويش نوشته: هيچ كس در مقامو شرف بعد از رسول خدا به آن درجه نرسيد كه حسن بن على(عليهما السلام) رسيد، بيرون خانه آن حضرت براى آن بزرگوارمسندى مى گذاشتند، وقتى ايشان بيرون مى آمد راه بندان مى شد. سپس مى افزايد در راهمكه او را ديدم كه پياده به حج مى رفت، هيچ كس از خلق خدا آن حضرت را نديد مگر آنكهبه احترام ايشان پياده شد و با آن حضرت همراه مى شد. حتى سعد بن أبى وقّاص از مركبخود پياده و با آن بزرگوار پياده راه مى پيمود.
ـ از خصوصيات بارز آنحضرت مسأله حلم و بردبارى آن بزرگوار است و ما به اشاره بيان مى كنيم كه نقلكرده اند شخصى از اهل شام به آن حضرت دشنام داد، امام مجتبى (عليه السلام) به اوگفتند: اگر غريبى ما خانه اى براى پذيرائى داريم، اگر لباس مى خواهى تو رامى پوشانيم، اگر گرسنه اى تو را سير مى كنيم، اگر ... تا آنجا كه آن شخص به گريهافتاد و گفت: خداوند بهتر مى داند كه نبوّت و رسالت خود را در كدام خاندان قراردهد.
در پايان از خداوند متعال خواستاريم كه ما را از شيعيان خالص اينبزرگواران قرار دهد.
تعليق