تويت
علىاىهماى رحمت توچه آيتى خـــــــــــــــدارا
محمدحسين شهريار
علىاىهماى رحمت توچه آيتى خـــــــــــــــدارا
كه بماسوا فكندىهمه سايه همـــــــــــــــــــارا
دل اگرخدا شناسىهمه دررخ علىبيـــــــــــــــن
به علىشناختم من به خداقسم خـــــــــــــــــــدارا
مگراى سحاب رحمت توببارىارنــــــــه دوزخ
به شرارقهرسوزد همه جان ما ســـــــــــــــوارا
برواى گداى مسكين درخانه علـــــــــــــــــىزن
كه نگين پادشاهىدهدازكرم گـــــــــــــــــــــدارا
بجزازعلى كه گويد به پسركه قاتل مــــــــــــــن
چو اسيرتست اكنون به اسيركن مـــــــــــــــدارا
بجزازعلى كه آرد پسرى ابوالعجــــــــــــــــايب
كه علم كند به عالم شهداى كـــــــــــــــــــربلارا
چو بدوست عهد بندد زميان پاكبــــــــــــــــازان
چوعلى كه مى تواند كه به سربرد وفـــــــــــارا
نه خدا توانمش خواند نه بشرتوانمش گفــــــــت
متحيرم چه نامم شه ملك لافتـــــــــــــــــــــى را
به دوچشم خونفشانم هله اى نسيم رحمــــــــــت
كه زكوى اوغبارى به من آرتوتيــــــــــــــــــارا
به اميد آنكه شايد برسد به خاكپـــــــــــــــــــايت
چه پيامها سپردم همه سوزدل صبــــــــــــــــارا
چو تويى قضاى گردان به دعاى مستمنـــــــدان
كه زجان ما بگردان ره آفت قضــــــــــــــــــارا
چه زنم چوناى هردم زنواى شـــــــــــوق او دم
كه لسان غيب خوشتر بنوازد اين نـــــــــــــوارا
همه شب دراين اميدم كه نسيم صبحگاهــــــــى
به پيــــــــــــــــام آشنايى بنوازد آشنــــــــــــــارا
زنواى مرغ يا حق بشنو كه دردل شـــــــــــــب
غم دل به دوست گفتن چه خوش اســـــــت شهريارا
محمدحسين شهريار
علىاىهماى رحمت توچه آيتى خـــــــــــــــدارا
كه بماسوا فكندىهمه سايه همـــــــــــــــــــارا
دل اگرخدا شناسىهمه دررخ علىبيـــــــــــــــن
به علىشناختم من به خداقسم خـــــــــــــــــــدارا
مگراى سحاب رحمت توببارىارنــــــــه دوزخ
به شرارقهرسوزد همه جان ما ســـــــــــــــوارا
برواى گداى مسكين درخانه علـــــــــــــــــىزن
كه نگين پادشاهىدهدازكرم گـــــــــــــــــــــدارا
بجزازعلى كه گويد به پسركه قاتل مــــــــــــــن
چو اسيرتست اكنون به اسيركن مـــــــــــــــدارا
بجزازعلى كه آرد پسرى ابوالعجــــــــــــــــايب
كه علم كند به عالم شهداى كـــــــــــــــــــربلارا
چو بدوست عهد بندد زميان پاكبــــــــــــــــازان
چوعلى كه مى تواند كه به سربرد وفـــــــــــارا
نه خدا توانمش خواند نه بشرتوانمش گفــــــــت
متحيرم چه نامم شه ملك لافتـــــــــــــــــــــى را
به دوچشم خونفشانم هله اى نسيم رحمــــــــــت
كه زكوى اوغبارى به من آرتوتيــــــــــــــــــارا
به اميد آنكه شايد برسد به خاكپـــــــــــــــــــايت
چه پيامها سپردم همه سوزدل صبــــــــــــــــارا
چو تويى قضاى گردان به دعاى مستمنـــــــدان
كه زجان ما بگردان ره آفت قضــــــــــــــــــارا
چه زنم چوناى هردم زنواى شـــــــــــوق او دم
كه لسان غيب خوشتر بنوازد اين نـــــــــــــوارا
همه شب دراين اميدم كه نسيم صبحگاهــــــــى
به پيــــــــــــــــام آشنايى بنوازد آشنــــــــــــــارا
زنواى مرغ يا حق بشنو كه دردل شـــــــــــــب
غم دل به دوست گفتن چه خوش اســـــــت شهريارا
تعليق