تويت
از خدا چرا صدا نمی رسد ؟
بسمه تعالى
السلام عليكم ورحمة الله وبركاته
از خدا چرا صدا نمی رسد ؟
ای ستاره ها که از جهان دور
چشمتان به چشم بی فروغماست
نامی از بشر شنیده اید ؟
در میان آبی زلال آسمان
موج دود و خون وآتشی ندیده اید ؟
این غبار محنتی که در دل فضاست
این دیار وحشتی که در فضارهاست
این سرای ظلمتی که آشیان ماست
در پی تباهی شماست
گوشتان اگر بهناله من آشناست
از سفینه ای که می رود به سوی ماه
از مسافری که می رسد زگرد راه
از زمین فتنه گر حذر کنید
پای این بشر اگر به آسمان رسد
روزگارتان چو روزگار ما سیاست
ای ستاره ای که پیش دیده منی
باورت نمیشود که در زمین
هر کجا به هر که می رسی
خنجری میان مشت خود نهفته است
پشت هر شکوفه تبسمی
خار جانگزای حیله ای شکفته است
آنکه با تو می زندصلای مهر
جز به فکر غارت دل تو نیست
گر چراغ روشنی به راه توست
چشم گرگجاودان گرسنه ایست
ای ستاره , ما سلاممان بهانه است
عشقمان دروغ جاودانهاست
وانکه با تو صادقانه درد دل کند
های های گریه شبانه است
ای ستارهباورت نمی شود
در میان باغ بی ترانه زمین
ساقه های سبز آشتی شکسته است
لاله های سرخ دوستی فسرده است
غنچه های نو رس امید
لب به خنده وا نکردهمرده است
ای ستاره باورت نمی شود
آن سپیده دم که با صفا و ناز
در فضایبیکرانه می دمید
دیگر از زمین رمیده است
این سپیده ها سپیده نیست
ایستاره , ای ستاره غریب
از بشر مگوی و از زمین مپرس
زیر سیلی شکنجه هایدردناک
از زوال چهره های نازنین مپرس
پیش چشم کودکان بی پناه
از نگاهمادران شرمگین مپرس
از جهنمی که از جهان جداست
از جهنمی که پیش دیدهخداست
از لهیب کوره ها و کوه نعش ها
از غریو زنده ها میان شعله ها
بیشاز این مپرس
ای ستاره , ای ستاره غریب
ما اگر ز خاطرخدا نرفته ایم
پس چرا به داد ما نمی رسد ؟
ما صدایمان به آسمان رسید
از خدا چرا صدا نمی رسد؟
السلام عليكم ورحمة الله وبركاته
از خدا چرا صدا نمی رسد ؟
ای ستاره ها که از جهان دور
چشمتان به چشم بی فروغماست
نامی از بشر شنیده اید ؟
در میان آبی زلال آسمان
موج دود و خون وآتشی ندیده اید ؟
این غبار محنتی که در دل فضاست
این دیار وحشتی که در فضارهاست
این سرای ظلمتی که آشیان ماست
در پی تباهی شماست
گوشتان اگر بهناله من آشناست
از سفینه ای که می رود به سوی ماه
از مسافری که می رسد زگرد راه
از زمین فتنه گر حذر کنید
پای این بشر اگر به آسمان رسد
روزگارتان چو روزگار ما سیاست
ای ستاره ای که پیش دیده منی
باورت نمیشود که در زمین
هر کجا به هر که می رسی
خنجری میان مشت خود نهفته است
پشت هر شکوفه تبسمی
خار جانگزای حیله ای شکفته است
آنکه با تو می زندصلای مهر
جز به فکر غارت دل تو نیست
گر چراغ روشنی به راه توست
چشم گرگجاودان گرسنه ایست
ای ستاره , ما سلاممان بهانه است
عشقمان دروغ جاودانهاست
وانکه با تو صادقانه درد دل کند
های های گریه شبانه است
ای ستارهباورت نمی شود
در میان باغ بی ترانه زمین
ساقه های سبز آشتی شکسته است
لاله های سرخ دوستی فسرده است
غنچه های نو رس امید
لب به خنده وا نکردهمرده است
ای ستاره باورت نمی شود
آن سپیده دم که با صفا و ناز
در فضایبیکرانه می دمید
دیگر از زمین رمیده است
این سپیده ها سپیده نیست
ایستاره , ای ستاره غریب
از بشر مگوی و از زمین مپرس
زیر سیلی شکنجه هایدردناک
از زوال چهره های نازنین مپرس
پیش چشم کودکان بی پناه
از نگاهمادران شرمگین مپرس
از جهنمی که از جهان جداست
از جهنمی که پیش دیدهخداست
از لهیب کوره ها و کوه نعش ها
از غریو زنده ها میان شعله ها
بیشاز این مپرس
ای ستاره , ای ستاره غریب
ما اگر ز خاطرخدا نرفته ایم
پس چرا به داد ما نمی رسد ؟
ما صدایمان به آسمان رسید
از خدا چرا صدا نمی رسد؟