تويت
دريا و سراب
مــــا را رهـــــا كنيد در اين رنج بى حساب
بــــــــــا قلب پاره پاره و با سينه اى كباب
عمرى گذشت در غم هجران روى دوست
مــــــــــرغم درون آتش، و ماهى برون آب
حــــالى، نشد نصيبم از اين رنج و زندگى
پيــــرى رسيد غرق بطالت، پس از شباب
از درس و بحث مدرسه ام حــاصلى نشد
كـــى مىتوان رسيد به دريا از اين سراب
هــــــــرچه فراگرفتم و هــــــرچه ورق زدم
چيـــــــزى نبود غير حجابى پس از حجاب
هـــــان اى عزيز، فصل جوانى بهوش باش
در پيـــــــرى، از تو هيچ نيايد به غير خواب
اين جـــــاهلان كه دعوى ارشاد مى كنند
در خرقه شان به غير "منم" تحفهاى مياب
ما عيب و نقص خويش، و كمال و جمال غير
پنهــــــــان نمودهايم، چو پيرى پس خضاب
دم در نــــــیآر و دفتــــــــر بيهوده پاره كن
تا كــــــى كلام بيهده گفتــــــــــار ناصواب
« ديوان امام خمینی (ره) »
تعليق